9.

Nie powiedziałam nikomu, że straciłam pracę w szkole językowej. Co by to dało? Nie radziłam sobie, kompletnie sobie nie radziłam. Spędzałam większą część dnia sama w domu nie robiąc nic konkretnego. Straciłam nadzieję na poprawę. Udawałam, że nie widzę, jak Michał wykrada z mojej szuflady rachunki, by nie odcięto nas od prądu i wody. Udawałam, że nie wiem dlaczego regularnie odwiedzałeś mnie z zakupami. Udawałam zdziwienie widząc kogoś z Was pod moimi drzwiami. Odwracałam wzrok, żeby nie widzieć troski w Waszych oczach. Grałam, choć wiedziałam, że i tak mi nie wierzycie.

Bywały lepsze momenty. Bywały chwile, gdy śmiałam się szczerze. Gdy Patryk był przy mnie, wszystko zdawało się wyglądać nieco lepiej. Gdy byliście obok było trochę łatwiej. Przywykłam do widoku Michała skubiącego nerwowo brodę w moim fotelu. Przywykłam do widoku mojego kota rozciągniętego swobodnie na kolanach Russella. Przywykłam do Twojego śmiechu i zapachu Twoich perfum towarzyszących mi przez większą część dnia. Byłeś najbliżej, więc siłą rzeczy spędzałeś u mnie najwięcej czasu. Polubiłam Twoją obecność. Polubiłam nawet te niemal ojcowskie pocałunki w czoło. Miałeś niesamowitą łatwość odnajdowania się w obcych miejscach. Wszędzie czułeś się jak w domu i bardzo szybko Twoje bluzy zaczęły zalegać w moim koszu na pranie, a  przy łóżku znajdowałam książkę, której wcale nie czytałam. Nie przeszkadzało mi to, przeciwnie, chyba najbardziej brakowało mi Ciebie, gdy wyjeżdżaliście na mecze i zostawałam z Pauliną. To dzięki Waszej obecności Patryk nie przeżywał zbyt mocno tego, co się działo. Miał przy sobie ulubionych wujków, w większym niż zwykle zakresie. Ja również przy nim byłam trochę inna. Kocham go ponad wszystko, ale nawet to nie wystarczy by żyć. Tak, Matt, zdaję sobie sprawę, że wpadłam w głęboką depresję, ale nie mam siły z nią walczyć. Gdy byliście obok - żyłam, marnie, ale żyłam, gdy przechodziliście przez próg, czułam się jak balonik, z którego ktoś spuścił powietrze. To nie mogło długo trwać...

Podczas jednego z Waszych wyjazdów zaczęłam pisać ten list. Piszę go nocami, małymi fragmentami i chowam głęboko, by nikt nie znalazł go zbyt wcześnie. Kiedyś trafi do Twoich rąk. Dlaczego? Chyba chcę, byś zrozumiał. Żebyś nie czuł się winny. I przede wszystkim - żebyś zaopiekował się swoim synem. Mam nadzieję, że nie masz wątpliwości, że Patryk nim jest. Bądź dla niego równie wspaniałym ojcem, jak teraz jesteś wujkiem. Wywołuj uśmiech na jego twarzy i nie pozwól, by spotkało go coś złego. Ja już tego nie potrafię... Przy mnie czeka go tylko cierpienie. Ty możesz mu zapewnić lepszą przyszłość, przy mnie pozna tylko ból i smutek, z którymi coraz gorzej sobie radzę. Tak, to jeden z powodów, dlaczego obok tego listu leży kilka opakowań tabletek. Czekają. Czekają, aż się odważę. Czekają, aż Patryk przywiąże się do Ciebie wystarczająco mocno.


Powoli kończymy...