5.

Śmiałeś się, że moja mama, gdy odprowadziliśmy do niej wieczorem Patryka, patrzyła na Ciebie, jakby zobaczyła ducha. Mi nie było do śmiechu już wówczas, kiedy uparłeś się, żeby wysiąść z samochodu i iść ze mną. Ani trochę nie zdziwiła mnie jej reakcja, ja również czułam się dziwnie widząc dorosłą wersję mojego syna. Byłam przerażona. Nie chciałam Ci o niczym mówić, jednak widziałam, że nie będę w stanie długo tego przed Tobą ukrywać. Dziwne, że sam nie zauważyłeś, że Patryk jest Twoją wierną kopią, może nieco bledszą, bo polska wiosna nie rozpieszczała. Może byłeś zbyt skupiony na sobie, a może widok ciemnowłosych dzieci o oliwkowej cerze był dla Ciebie tak zwyczajny, że nie zwróciłeś na niego uwagi.

Oczywiście, zaczęły się pogadanki.

Rodzice argumentowali, że dziecko ma prawo poznać ojca. Grozili, że sami Ci powiedzą, na co ja zagroziłam, że się wyprowadzę i nigdy więcej nie zobaczą wnuka. Próbowali mnie przekupić Twoją pomocą, alimentami. Wyśmiałam ten pomysł. Apelowali do rozsądku, tłukąc mi do głowy, że chłopiec potrzebuje męskiego wzorca. Lepsze wzorce miał obok. Miał przecież kilku "wujków", którzy go uwielbiali i chętnie zabierali na "męskie zabawy". Moim zdaniem Patryk nie potrzebował ojca. Już nie. Zaakceptował fakt, że ma tylko mamę, przestał nawet o to pytać, a docinki dzieci zbywał tekstem, który usłyszał kiedyś od Michała nie mam taty, ale mam najlepszą mamę na świecie. Nie powiem, miło łaskotało to moją próżność, nawet jeśli wiedziałam, że nie jest to prawda. Nie, Patryk nie potrzebował ojca. Twoje pojawienie w naszym życiu mogło tylko wszystko zepsuć. I ostatecznie, zepsuło...

Paulina rzuciła wesoło, że rodzinka wreszcie jest w komplecie, za co oberwała łokciem w brzuch. Więcej nie wracała do tego tematu.

Rozmowa z Michałem była inna. Przyszedł późnym wieczorem z czterema butelkami mojego ulubionego Merlota, paczką L&Mów, kartonem chusteczek i litrem lodów wiśniowych. Minął mnie bez słowa, by wyjąć z szuflady dwie łyżeczki, a z szafki kieliszki.
- Co teraz? - spytał, gdy już rozsiadł się w fotelu, ciągnąc mnie na swoje kolana.
- Nie mam pojęcia, Miśku.
Westchnął i podał mi chusteczkę. Nawet nie zauważyłam, że zaczęłam płakać, ale skoro już ją miałam, rozryczałam się na dobre. Lody roztapiały się artystycznie na moim ukochanym drewnianym stoliku, a ja wyłam i nie mogłam przestać. Michał chyba nieco się przestraszył, bo z niespotykanym w tej kwestii entuzjazmem wpychał mi do ręki papierosa. Trochę pomogło, bo, gdy nie zważając na ulewę, siedzieliśmy na podłodze mojego balkonu i zapalałam kolejnego papierosa, byłam już w stanie mniej lub bardziej składnie odpowiedzieć na jego pytania. Nawet nie zapytał, czy zamierzam Ci powiedzieć, chyba zbyt dobrze mnie znał, by w ogóle o tym pomyśleć. Najbardziej interesowało go, jak chcę ukryć prawdę.
- Nie wiem - powiedziałam - przefarbuję Patrykowi włosy, zrobię operację nosa... Nie wiem, ale on nie może się dowiedzieć.
Kiwnął głową bez przekonania. Tak, to była misja niemożliwa. Wtedy jeszcze nie myślałam o tym, że splot wydarzeń może spowodować, że sama Ci o wszystkim napiszę.


Ciągle wieje. Chyba odlecę gdzieś na zimę z ptakami. Nie, wróć, one już odleciały...