11.

Coś we mnie pękło, gdy Patryk oznajmił, że wolałby, żebyś poszedł z nami. Gdy zapytałam dlaczego, odparł, że Cię lubi, a ja jestem ciągle smutna. Zrozumiałam, że to już, że nie mogę go dłużej męczyć smętną karykaturą mojej dawnej osoby. Wracaliśmy do domu akurat, by zobaczyć, jak Twoja dziewczyna wsiada do taksówki swoją aurą demolując całą okolicę. Zapukałam do Ciebie i spytałam, czy mógłbyś przenocować Patryka. Obiecywałeś mu to przecież od dawna, a on aż skakał z radości na ten pomysł. Zmierzyłeś mnie podejrzliwym spojrzeniem, które zbyłam uśmiechem i stwierdzeniem, że będę przecież tylko piętro wyżej. Chyba wypadłam wiarygodnie, bo zgodziłeś się. Stałam tam jeszcze chwilę próbując zapamiętać wyraz Twojej twarzy i ten niesforny kosmyk włosów opadający uparcie na Twoje czoło. Powiedziałam, że Patryk przyjdzie do Ciebie za godzinę. Poszłam do siebie, mając świadomość, że wciąż stoisz przed drzwiami patrząc na mnie. Potrzebowałam trochę czasu, by wszystko przygotować.

Chyba napisałam już wszystko, co powinieneś wiedzieć. Dodałam też zapewne wiele zupełnie niepotrzebnych informacji. Do Pauliny, Michała i Russella też napisałam listy. Za chwilę wręczę je wszystkie Patrykowi, prosząc, by poszedł na pocztę zanim trafi do Ciebie. On uwielbia pocztę, lubi patrzeć, jak panie przystawiają z głośnym łomotem pieczątki z datą na listach. Dziś się napatrzy, sporo spraw musiałam wyjaśnić, sporo tematów zamknąć... Spojrzę po raz ostatni w jego oczy i ostatni raz dam mu całusa w nos. Pewnie, jak zwykle, oburzy się, że jest na to za duży. Ciekawe, czy uda mi się powstrzymać łzy. Już czuję, że będzie to trudne... Ostatni raz nakarmię kota. Zajmiesz się nim, prawda? Oczywiście, że tak, wiesz przecież, jak Patryk kocha tego futrzaka. Dostaniesz ten list jutro, gdy będzie już po wszystkim. Przyjdziesz rano na górę z Patrykiem, pamiętasz przecież, że zamek w moich drzwiach wciąż się zacina i Patryk sobie z nim nie poradzi. Zamierzam zrobić trochę bałaganu w przedpokoju, żebyś to Ty pierwszy wszedł dalej. Pozostaje tylko wyjąć tabletki i popić je winem.

Żegnaj, Matt. 

Mów czasem naszemu synowi, że go kochałam. Wytłumacz mu, dlaczego nie mogłam być z nim. Bądź dla niego tym, kim ja już nie potrafię być. 

Wybacz mi.

Lidka

Czy już chcecie mnie zamordować?
Wiecie, że Was lubię? :) Boję się tego, co ze mną zrobicie w tym tygodniu...
To jeszcze nie jest koniec tej historii.