8.

Pewnie wcale nie otworzyłabym drzwi, gdybyś nie był tak uparty. Po kilku minutach nie wytrzymałam uciążliwego dzwonienia i pukania. Zdziwiłam się, widząc Ciebie, ale jeszcze bardziej zdziwiłam się, widząc Patryka u Twego boku. Byłam pewna, że on śpi... Było późno, bardzo późno, a ja zapomniałam, że moje dziecko nie wróciło z placu zabaw... Byłam bliska płaczu i chyba broda zaczęła mi już niebezpiecznie drżeć, bo podszedłeś i powiedziałeś zdecydowanym głosem nie czas na to. Bez trudu odnalazłeś kuchnię, przecież Twoje mieszkanie miało identyczny układ. Obrzuciłeś mnie zdziwionym spojrzeniem, gdy w lodówce znalazłeś tylko nadpsutą cytrynę i ketchup. Paulina nigdy nie miała głowy do zakupów, a ja ostatnio do niczego nie miałam głowy. Wyszedłeś, by po chwili wrócić z jajkami i boczkiem. Zabawiałeś Patryka rozmową, poruszając się po mojej kuchni jak po swojej własnej. To było tak irracjonalne, że nie zaprotestowałam nawet, gdy wygoniłeś go do łóżka ogłaszając dzień dziecka. Jeszcze dziwniejsze było, gdy Patryk uwiesił się na Twojej szyi prosząc, byś położył go spać, a Ty uśmiechnąłeś się i zaniosłeś go do pokoju. To było tak dziwne, że nalałam sobie kieliszek i chciałam go wypić duszkiem, ale nie zdążyłam, bo wróciłeś i wylałeś zawartość do zlewu. Spojrzałeś na mnie ze złością i spytałeś co ty odpierdalasz? Nie znałam odpowiedzi, więc tylko wzruszyłam ramionami i chciałam uciec do łazienki, by ukryć przed Tobą łzy, ale mi nie pozwoliłeś. Przyciągnąłeś mnie z głośnym westchnięciem nie bacząc na to, że zostawiam czarne plamy tuszu na Twojej białej koszulce. Siedzieliśmy tak długo, ja w Twoim szczelnym uścisku, wstrząsana spazmatycznym płaczem i Ty szepczący uspokajające słowa. Tak też zastała nas Paulina. Tamtej nocy zawarliśmy chyba cichy rozejm, wtedy też rozpoczęła się karuzela prowadząca w nieunikniony sposób do mojego końca. 

Nie spodziewałam się, że ujrzę Cię uśmiechniętego w moich drzwiach już następnego poranka. Wtoczyłeś się bez zaproszenia do mojej kuchni, taszcząc ciężkie siaty z zakupami. Zaskoczyłeś mnie, Matt. Często zaskakiwałeś mnie od tamtej nocy. Gdy wspólnymi siłami powkładaliśmy już wszystko do odpowiednich szafek, zaproponowałam Ci kawę, a Ty szybko przyjąłeś propozycję. Nie wiem dlaczego kiwnęłam głową nad parującym kubkiem, gdy zapytałeś znienacka potrzebujesz pomocy? Chyba miałam już dosyć kłamstw, że wszystko jest w porządku i że świetnie sobie radzę. Może chciałam Tobie zaufać? Może liczyłam jeszcze, że to coś zmieni? Uścisnąłeś pokrzepiająco moją dłoń. mówiąc, że mogę na Ciebie liczyć i pocałowałeś mnie w skroń wychodząc. Dla Ciebie był to naturalny gest, ja jeszcze długo po Twoim wyjściu siedziałam trzymając rękę na czole, nie wierząc w to, co się stało. Matteo, który przed laty nie chciał się nawet ze mną pożegnać, a przed kilkoma miesiącami pozbawił mnie pracy, teraz próbował podnieść mnie z dna. Próbowałeś, naprawdę się starałeś, ale nie miałeś na to szansy. Mrok sięgał już zbyt głęboko.